“We went for two months to voluntarily help the refugees. Our friends thought us mad.” (Aangepaste quote uit het geweldige boek “The other half of Augusta Hope” door Joanna Glen.)
Otherness. Judgment. Separation. False safety.
---
Waarom is het zo gebruikelijk om iets te vinden van wat een ander doet, en erger nog, dat te delen als commentaar. Alsof jij beter weet wat goed of niet goed is voor een ander. Weet je wel wat goed is voor jezelf?
Wat is goed en wat niet…
---
Ik lees boeken, ik lees ontzettend graag, en vind (h)erkenning. (H)erkenning in degene die “anders” is, die het gevoel heeft geboren te zijn in het verkeerde leven, een outsider. Ik lees hoe juist deze outsider een open blik heeft en met een vol hart durft te leven. Eigenzinnigheid, openhartigheid, empathie, creativiteit. De durf om anders te zijn, daar oké mee te zijn, juist daarom nog méér van zichzelf te houden. Ik lees en ik vraag me af, zouden andere mensen deze verhalen net zo lezen als ik? Of zullen zij zich identificeren met de meerderheid en denken, deze hoofdpersoon is maar een rare vogel?
Vogelvrij. Een van de meest treurige dingen in de mensenwereld vind ik het opsluiten van vogels in kooien. De vogel die we benijden omdat deze kan zweven in de wind, daar waar het luchtruim geen grenzen kent. Is het net zo met de “buitenstaanders” die we proberen in hokjes te plaatsen? “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg..”
Is het een bedreiging van de hokjes, degenen die zich er niet zoveel van aantrekken? Of wel proberen, omdat het lijkt zo te horen, maar het simpelweg niet lukt. Omdat de roeping van binnen sterker is, keer op keer terugleidt naar wat echt is, en nooit zal opgeven. De stem die je influistert wat je wil, intuïtie die je de weg leidt, jouw weg. De kriebels die soms zachtjes beginnen, totdat ze overgaan in grote bruisende bubbels en je explodeert van enthousiasme en verlangen. Het gevoel van thuis, diep in je wezen, waar je weet dat alles goedkomt en jij bij het leven hoort dat óók voor jou passend is. Het forceren van wat niet past resulteert in een crescendo, want het innerlijk protest blijft niet stil, en uiteindelijk schreeuwt je lijf het uit: NEE!!!
Anders krijgt vaak het stempel verkeerd of minder te zijn. Anders als bedreiging van het normaal, waaraan wordt vastgeklampt temidden van de chaos van het leven. Want dat is het leven, onzeker en alles behalve rechtlijnig. Dat vinden we als mensen lastig, dus het is begrijpelijk dat we proberen iets van houvast te creëren. Het gaat mis waar we deze zogenaamde houvast en masse opleggen / opgelegd krijgen van buitenaf. Waar deze zogenaamde houvast rigide en dwingend is.
Houvast, ik kan me voorstellen dat we er allemaal naar opzoek zijn. Als kind kende ik het amper. Een dromer, dwalend in de natuur en op straat. Ook vaak vluchtend voor een leven wat niet paste. Als jong volwassene heb ik het een hele tijd geprobeerd, het “doe maar normaal”. Het kostte me enorm veel moeite, maar ik dacht dat dat er vast bij hoorde, want iedereen leek het te doen dus het zou wel zo horen. Niet mezelf zijn werd geprezen, mijn “anders zijn” tot op bepaalde hoogte getolereerd. Tot ik op een punt kwam waar ik dacht “is dit het nou?” en “dít hou ik niet langer vol”…
---
Vluchtelingen. Zij brengen “anders” met zich mee, vormen een bedreiging voor de houvast van illusionaire hokjes, “zoals “wij” het “hier” doen”. Bedreiging van de gemaakte zekerheid in een leven dat in essentie onzeker is. En zij die hen helpen en met open geest en hart verwelkomen, worden “gek” geacht.
Zij die de moed vinden om het onzekere leven te omarmen en trouw te zijn aan zichzelf. Zij die, kosten wat kost, kiezen vóór het leven, kiezen om te leven. Het leven wat zich afspeelt tussen de regels door, buiten de hokjes om, dwars door wat was.
Open gaan, open, grenzeloos, vrij, vrij als een vogel.
We zijn allemaal mensen.
Reactie plaatsen
Reacties