Blog Nul

Spannend. Een nieuw begin van iets, waarvan ik geen idee heb hoe het er uit gaat zien. Het idee voor een blog spookt al een tijdje door mijn hoofd. Als kind schreef ik al verhalen en gedichten, die ik zelfs een tijdje op een gedichtenwebsite heb gedeeld. Op een gegeven moment ben ik hiermee gestopt. Ik was met een heleboel gestopt: met creativiteit en mezelf uitdrukken, mezelf laten horen en zien, met voelen.

Ongeveer twee jaar geleden ben ik weer begonnen met het schrijven van gedichten, en langzaam maar zeker kwam de creatieve stroom weer op gang. Hier voel ik me levendig en enthousiast. Het is als iets terugvinden wat ik zolang niet meer had gevoeld, dat ik vergeten was dat het deel van mij is. Ik had niet door dat ik dit kwijtgeraakt was.

Naast passie, is mezelf creatief uitdrukken levensreddend, essentieel. Creativiteit helpt me ruimte geven aan wat binnen in mij afspeelt. Het uit me laten stromen en vormgeven, anders dan de meest hopeloze en machteloze gedachtenbubbel waarin ik mezelf soms opsluit, zodat ik herinner dat er méér is. Creatieve expressie helpt mij verbinding te maken met de wereld om me heen. En ik heb gemerkt dat het delen met de buitenwereld daarin een waardevolle schakel is.

Deze website stond al een paar maanden klaar, maar beperkende gedachten weerhielden me van het online zetten ervan. Het online delen van gevoelige, rauwe stukken en persoonlijke inzichten, ervaringen en visies voelt kwetsbaar. Wat je schrijft, dat blijft, en ik weet dat alles verandert. De ene keer schrijf ik zus, later krijg ik nieuwe inzichten, moet ik dan die eerdere tekst verwijderen? Aanpassen? Denken, denken, denken… de criticus, perfectionisme, alles tegelijk willen.

Het voelt extra kwetsbaar omdat ik me middenin een uitgebreid “proces” bevind. Ik ben aan het verschuiven van overleven en volhouden, naar leren dat het leven fijn kan en mag zijn. Ik ervaar hoe ontspanning voelt in mijn lijf, hoe ik het beste voor mezelf kan zorgen en ik geef zowat mijn hele leven opnieuw vorm. Ook voelt het een beetje spannend om meer van mezelf te laten zien, terwijl ik momenteel niet kan werken. Een angstige stem in mijn gedachten vraagt zich af of dit dan wel mag, een blog starten. Want als je kunt schrijven, dan kun je vast ook werken? (Als je dit een vreemde vergelijking vindt, dan vind ik dat helemaal top! Want dat is het natuurlijk ook, maar ik ben opgegroeid met een hele verdraaide kijk op werken en voor jezelf zorgen, en deze gedachtekronkel is daar een restant van.)
Zoals ik hierboven al noemde, is creatieve expressie geen luxe. Schrijven helpt mij verbonden te blijven met het leven, en het online delen gaat hopelijk helpen met me meer verbonden voelen met de buitenwereld. Ook geeft het me kracht om een stukje van mezelf te delen. “Wat ik zelf recht in de ogen aankijk, kan mij er niet onder krijgen.” Bovendien draag ik graag bij aan het doorbreken van taboes t.a.v. o.a. geestelijke gezondheid en kwetsbaarheid, want dat is zó hard nodig.

Wat te verwachten?

Ik zal hier delen wat in het moment wil stromen, geleid door mijn gevoel i.p.v. ratio. Echte, ongecensureerde teksten dus. Dit is meteen een actieve middelvinger naar perfectionisme (omg, snoeiharde interne criticus freaking out), de bekende dooddoener voor creativiteit. De invulling van deze blog, zowel inhoudelijk als qua frequentie, zal lekker alle kanten op gaan, passend bij mijn verschillende interesses en wisselende energie /stemming. Ik zal in ieder geval delen over mijn proces m.b.t. depressie en complexe PTSS; gedichten, korte verhalen en spoken word over whatever inspires me; en zeer waarschijnlijk (een vleugje?) rebelse stukken als tegengewicht voor een niet bestaande “norm”. Uiteindelijk verwacht ik ook meer te willen delen over mijn hernieuwde blik op geneeskunde, die samen met mijn persoonlijke ontwikkeling een hele metamorfose doormaakt. En hetzelfde geldt voor vrouw zijn, hoe ik me verhoud tot het leven en seksualiteit.

Reacties

Je kunt geen reacties plaatsen bij deze blog, maar ik vind het wél fijn om van je te horen. Mocht je je herkennen in iets wat ik schrijf, geraakt zijn, me een hart onder de riem willen steken (wat een vreemde uitspraak eigenlijk) of iets anders willen delen (respectvol obviously), stuur me dan vooral een persoonlijk bericht op instagram!

[Credits foto - Losse Eindjes @ KEVN Eindhoven, fotograaf Koen van der Kam]